بررسی نگرش پرستاران مرکز سرطان و بیمارستان ولی عصر تهران نسبت به مراقبت از بیماران در حال مرگ

مقدمه: پرستاران زمانی می توانند نگرش مثبتی به مرگ و مراقبت از افراد در حال مرگ داشته باشند که ارتباط بشردوستانه با افراد جامعه داشته باشند. موفقیت پرستاران در مراقبت تسکینی ناشی از ارتباط آنها با همه بیماران، تمایل و علاقه آنها نسبت به بیماران در حال مرگ می باشد. هدف: بررسی نگرش پرستاران انجمن سرطان و بیمارستان ولی عصر تهران نسبت به مراقبت از بیماران در حال مرگ روش: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی نگرش پرستاران مرکز سرطان و بیمارستان ولی-عصر تهران نسبت به مراقبت از بیماران در حال مرگ در سال 1386 با استفاده از دو پرسشنامه(dap-r)،(fatcod) و پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک مورد بررسی قرار گرفت. پرسشنامه ها به 120 پرستار بیمارستان ولی عصر و مرکز سرطان که توسط سرپرستاران معرفی شده بودند داده شد. 98% سوالات پرسشنامه جواب داده شده بودند. آنالیز داده ها توسط نرم افزار spss انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های تجزیه و تحلیل توصیفی(فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی(پیرسون)انجام شد. نتایج: اکثر پاسخ دهنده ها به مرگ، به عنوان بخش طبیعی از زندگی و راهی برای رسیدن به زندگی بعد از مرگ اشاره کرده بودند. اکثر پرستاران تمایل به مراقبت از بیماران در حال مرگ و حمایت عاطفی از خانواده های آنها داشتند اما آنها دوست نداشتند درباره مرگ با بیماران یا خانواد ه های آنها صحبت کنند یا به آنها آموزشی در این زمینه دهند. بسیاری از پرستاران دوست نداشتند که بیماران یا خانواده های آنها تصمیم گیرنده باشند و تمایل به درگیر کردن بیمار و خانواده های آنها در امر مراقبت نداشتند. نگاه شخصی پرستاران مانند تجربه شخصی آنها تحت تاثیر نگرش آنها نسبت به مرگ و مراقبت از بیماران در حال مرگ می باشد. بحث و نتیجه گیری: فقدان آموزش و تجربه بعلاوه محدودیت های شغلی و فرهنگی، در ایجاد نگرش منفی پرستاران مورد مطالعه نسبت به مرگ و مراقبت از بیماران در حال مرگ دخیل بود. به نظر می رسد ایجاد محیط تعاملی که پرستاران بتوانند احساسات خود را درباره مرگ و مردن بیان کنند روشی موثر برای شناسایی عوامل تاثیرگذار در تعامل پرستار با بیمار در حال مرگ باشد. آموزش مداوم در ایران برای پرستاران مراقبت تسکینی برای بهبود کیفیت مراقبت های پایان زندگی لازم است